ଜୀବନ ଚାଲେ ଠିକ୍ କାନ୍ଥଘଣ୍ଟା ପରି, କାଳଚକ୍ର ଘଣ୍ଟା ବଢେ, ବେଳ ଯାଏ ସରି । କାଳଚକ୍ର ପେଶେ ଏଠି ଜୀବନର ଚକି, ସେ ଚକିରେ ପେଶି ହୁଏ, ମଣିଷ ନିଇତି ।
ମଣିଷ ଚାହେଁ ସଦା ସୁଖର ଜୀବନ ତଥାପି ସେ ସୁଖ କେବେ ନୁହେଁ ତା ଅଧୀନ । କେବେ କେବେ ଭାବେ ଯେ, ସେ ଜୀବନ ହାରିବ ଜୀବନ ହାରିଲେ କି ସେ ସୁଖ ବା ମିଳିବ ?
ସୁଖ କେବେ ଏଠି ଚାହିଁଲେ ମିଳେନାହିଁ ତା ପାଇଁ ଏଠି ଅଛି ଅନେକ ବାଟ ରହି । ଅଛି ପୁଣି ଏଠି ଜୀବନ ଜୀଇଁବାର ବାଟ ସେ ବାଟେ ଚାଲିଲେ, ସୁଖ ଅବଶ୍ୟ ମିଳିବ ସଙ୍ଗାତ ।
ଜୀବନ ବହେ, ସତେ ଅବା ଏକ ଅକୁଳା ନଈ ଜୀବନ ଜୀଇଁ ଏ ନଈ ପାର ହେବାକୁ ହିଁ ଥାଇ । ଏ ନଈର ଘାଟେ ବନ୍ଧା ଗୋଟେ ଛୋଟ ଡଙ୍ଗା ନାମ ଅଟେ ଯାହାର “ମୋକ୍ଷଦ ଡଙ୍ଗା” ।
ଏ ଡଙ୍ଗାରେ ଜଣେ ତେବେ ହିଁ ପାର ହେବ ଯେବେ ସେ ଶାନ୍ତିର ପଥେ ଅଗ୍ରସର ହେବ । ଶାନ୍ତିର ପଥ ଠିକ୍ ଏକ ଧର୍ମପଥ ପରି ପଥେ ପଥେ ରହିଅଛି କେତେ ଅବା ଅରି ।
ଅରି ବୋଲି କେବେ ହେଲେ ନଡରି ତାହାକୁ ହରିଙ୍କ ନାମ ଜପି ଜପି ସାମ୍ନା କରେ ତାକୁ । ଯେବେ ଏ ଅରି ତା’ଠୁ ପରାଜିତ ହେବ ଶାନ୍ତିର ପଥ ସେ ନିଶ୍ଚେ ଖୋଜି ହିଁ ପାଇବ ।
ପୁଣି ସେ ଶାନ୍ତିର ପଥେ ଅଗ୍ରସର ହେବ ମଶାଲ ସାଜି ସଭିଁଙ୍କୁ ସେ ମାର୍ଗ ଦେଖାଇବ । ସେ ମାର୍ଗର ଅନ୍ତେ ଅନ୍ତ ଘଟାଇ ତା’ ଜୀବନ ଯହିଁଠାରେ ଅବସ୍ଥିତ ତା’ର ଈପ୍ସିତ ମୋକ୍ଷ-ସ୍ଥାନ ।
ଆଦିତ୍ୟ ମହାପାତ୍ର
ଓଡ଼ିଶା ଅର୍ଥ ସେବା
